Ελληνικά Παραδοσιακά Παιγνίδια

Το παιγνίδι, εξετάζοντάς το είτε ως όργανο – άθυρμα, είτε ως διαδικασία, θεωρείται άριστο μέσο ενεργοποίησης των φυσικών, διανοητικών και ψυχικών δυνάμεων του ατόμου για άσκηση, διασκέδαση, ανάπαυση και ευχαρίστηση, σωματική, πνευματική και ψυχική.

Από αρχαιοτάτων χρόνων το παιγνίδι είχε ενταχθεί στην εκπαιδευτική διαδικασία, με πρωτεύοντα μάλιστα ρόλο, τουλάχιστον στη νηπιακή, παιδική και εφηβική ηλικία, ενώ από πολλών ετών, αποτέλεσε το αντικείμενο έρευνας και μελέτης των επιστημών της Κοινωνιολογίας, της Ψυχολογίας, ιδιαίτερα της Παιδοψυχολογίας, της Βιολογίας,της Παιδαγωγικής και της Λαογραφίας.
Η σημερινή αστικοποιημένη κοινωνία, με τον τρόπο ζωής που διαμόρφωσε και τις προτεραιότητες που έχει θέσει, στερεί από το παιδί τις βασικές προϋποθέσεις ενασχόλησής του με τα ευχάριστα και τα τερπνά. Η συνεχής προσπάθεια της σύγχρονης οικογένειας, για μεγιστοποίηση των οικονομικών της απολαβών, ελαχιστοποίησε αν δεν αποστέρησε πλήρως, τον ελεύθερο χρόνο ενασχόλησής της με τα ευχάριστα και τα τερπνά, και ταυτόχρονα εξάλειψε τον απαραίτητο ζωτικό, ανοιχτό χώρο που απαιτείται για τα ομαδικά παιγνίδια.
Έτσι τα παιδιά, μη έχοντας που να διοχετεύσουν την ενεργητικότητά τους, το δυναμισμό τους, τη ζωντάνια τους, καταφεύγουν είτε στα παιγνίδια αθύρματα, ξενόφερτα στη συντριπτική τους πλειοψηφία, είτε στα ηλεκτρονικά παιγνίδια, με ολέθρια στις περισσότερες των περιπτώσεων αποτελέσματα στη σωματική, πνευματική και ψυχική τους υπόσταση.